Ба андешаронии Темур Варқӣ оид ба нишасти САҲА виҷдон нагузошт хомӯширо пеша кунам. То ба ҳол “инқилоби ақлҳо” ақлакӣ доранд.... Андешидану ақидаронӣ кардан дар назди ҷомеъашиносону равшанфикрон хуб аст, агар ҳарфи росте гуфта ё хоста бошӣ. Ба даъвою суханпардозии чандсолаи худ, дар Варшава мехоҳем чизеро хаёлпарастона бунёд созем. Андешаву ҷаҳди мо куҷо хоҳад рафт. Аз нигоҳ кардану дидану шунидан ҳуш аз сартон мепарад. “Яке аз равшанфикрон” ё “рӯзномасозу суханпардоз” ибрози ақидаро ба чунон мегӯяду аз он меболад, ки ангушти ҳайратро бояд чӣ кард... Ҳайф аст бо баромаду даъвои “тоҷиконаат”. Дар ин намоиш ё ҳамоиш нигаронии Кабирӣ баҳри чист. Ин намоиш зери нигоҳи “ман зиндаям то ҳанӯз”-и иғвобекии Муҳиддин ба сӯи хоҷагони кайҳо “ранҷида”. Бо чунин андешаронӣ чӣ ба чашми мардуми ваҳдатофарин хок пошидан мехоҳад мӯътабар Варқӣ. Даъвоҳои беасос, андешаҳои кибролуд, фикрҳои боғараз, рафтори нафратофарин, бадхоҳӣ ба ватансозону соҳибватанон, бо кибру ғурури рӯбаҳона ва амалҳои ҷангҷӯёна чӣ метавон кард, афсус ҳеҷ ва боз ҳам ҳеҷ. Дар баромади Варқӣ перомуни бехатарии рӯзноманигорон ва саломатии онҳо сухан меравад, гӯё ҳуқуқи онҳо поймол аст, кӣ бовар хоҳад кард...

Аз раҳи дур овоз кардани ту ба чӣ хотир аст, ҳама медонад ва боварат нахоҳад кард. Шумо баринҳо магар ягон амали шоистае кардаед, ё барои рушди ин ватану меҳан коре анҷом додаед, на, ҳаргиз на. Фақат кибу ғурур, нафрату надомат доред, ҷисму ҷонатон месӯзад, қалбатон дар парваридани кинаву адоват ғарқ шуда, имону амони худро фурӯхта, даъвогарии соҳибватаниро карда, зистан мехоҳед бо хуни хушкидаву ақли кайҳо мурда.

Ободии кишвар, зиндагии шоистаи мардум, сарҷаъмиву мутаҳиддии мо, шуморо хуш намеояд. Ҳамарӯза арзу даъво кардан ва зиндагии ҳайвонсириштона доштан магар аз мурдан авлотар нест. Темур Варқӣ бо ҷасорати худ ақлонияти мардумро ба гирдоби фирефтанҳо ҳидоят дораду лек мардуми шарафманди тоҷик дигар бора ба сӯи ин нешиманҳо ва аҳриманҳо нахоҳад рафт ва гӯш нахоҳад дод, зеро марди шарифу сарвари маҳбубу роҳнамоеро соҳиб аст, ки матонату ҷасораташро натавон баҳо дод.

Пешвои маҳбуби миллат сарварӣ дорад ин ҷамъи замоне бо айби “варқиҳои шарқӣ”парешоншударо. Тоҷикистон ва мардуми шарафманди он дигар ба доду фарёди шумо барин аҳриманҳо бовар нахоҳанд кард. Фикру зикри шумо баҳри чист, ҳама медонаду ягон вақт он иҷро нахоҳад шуд.

Ба навор нигоҳ карда тааҷҷуб кардам, ин девона ё масти бехона чӣ гуфтанӣ дорад. Дар ин давру замон халқҳои соҳибфазл чӣ андешиданҳо доранд, яке сӯи коинот, дигаре суръатбахшии мошинолот, сеюмӣ ба ихтироъи маснуот. Дар мо “ватанхоҳон” фақат инқилоби кибру ғурур доранду бас.

Аз дастоварҳои истиқлол меболему мефахрем. Ба пойтахти кишвар назар афканед, чӣ гуна оростаю пироста, зебою дилкаш, бо иншоотҳои осмонбӯс ва ҳама ободиву созандагии мо аз Ваҳдати мост. Ба сӯи мо санг наафканед, зеҳнияти шумо мағлуб гаштаву то ҳанӯз пофишорӣ доред. Нангу номуси ватан таҳо дар ватансозону ватанхоҳони сарсупурдаи миллат аст. Мо бо Пешвои муаззами миллат ба сӯи ояндаи дурахшон раҳсипорем бо виқор.